Rozdział 6

Miejsca przy skomplikowanych wichajstrach okupowali dwaj mężczyźni. Byli skupieni na swojej pracy, więc nie zauważyli ani mnie, ani swojej dyrektorki.
-Chłopaki- zaczepiła ich Ines- Poznajcie Angeles.
-Mówcie mi Angie- wtrąciłam.
Przyjaciółka uśmiechnęła się szeroko i objęła mnie ramieniem. Wtem realizatorzy dźwięku odwrócili się. Ku mojemu zdziwieniu byli prawie tacy sami. Identyczne rysy twarzy, blond loki i podobny styl ubioru sprawiał, że gdyby nie identyfikatory przyczepione do koszul, na pewno bym ich pomyliła. Jeśli tylko karteczki się nie myliły, ten po prawej nazywał się Paulo, a po lewej-Simón. Ines potwierdziła moje przypuszczenia.
-Angie to moje nowe odkrycie- przedstawiła mnie- Ma głos anioła.
-Przesadzasz- ucięłam- Głos jak każdy inny.
-Sami to stwierdzimy- oznajmił...Simón.
-Śpiewaj- rozkazał ten drugi, czyli...Paulo.
Cała trójka wlepiła we mnie spojrzenia. Było to peszące, lecz jednocześnie determinujące. Wzięłam głęboki oddech.
I know it's been some time,
But there's something on my mind - mój głos był na skraju wytrzymałości.
You see, I haven't been the same - miałam więc czas i okazję, by porozglądać się wokół.
Since the cold November day - ściany były pomarańczowe.
We said we needed space,
But all we've found was an empty place - a meble całkiem czarne.
And the only thing I learn
'Cause that I need you despretely.
So here I am - śpiewałam na wydechu, by potem wzmocnić dźwięk.
And can you please tell me!
Where do broken hearts go? - wypłynęły ze mnie wysokie tony.
Can they find their way home? - zobaczyłam uśmiechy na twarzach słuchaczy.
Back to the open arms of a love that's waiting there - rozłożyłam ręce i odetchnęłam.
And if somebody loves you - to sprawiało mi więcej przyjemności niż cokolwiek wcześniej.
Won't they always love you.
I look in your eyes and I know that you still care for me - zakończyłam cichutko po kilku wysokich ozdobnikach.
Ines zaczęła bić brawo, natomiast Paulo i Simón wgapili się we mnie z otwartymi ustami. Poczułam się nieswojo, nikt tak nigdy nie reagował na mój śpiew. Bać się?

-Angeles, co robisz zawodowo?- dotarło do mnie pytanie od Paulo.
- Uczę śpiewu w Studio 21.
-Wykształcenie?- niczym przesłuchanie.
-Fortepian w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia w Rosario, później Akademia Muzyczna w Madrycie.
-Śpiewałaś kiedyś?
-Nie zawodowo- odpowiedziałam z nadzieją, że to już ostatnie pytanie.
-O Boże!
-Co?!- zniecierpliwiłam się.
-Kobieto, ty wyciągasz Whitney Houston!- wrzasnął Simón.
-Grzeczniej- rzuciła zawsze czujna Ines.
-Co w końcu?- Paulo nie przejął się dyrektorką ani trochę.
-Bierzemy- oświadczył krótko jego brat bliźniak.
Moja przyjaciółka jak na zawołanie wstała i podążyła w stronę drzwi, po prostu łapiąc mnie za rękę. W ostatniej chwili zdążyłam chwycić torebkę. Wybiegłam ze studia.

-Jak mam ci dziękować?- mówiłam, gdy szłyśmy uliczkami miasta- Pomogłaś mi uwierzyć w siebie.
-Nie dziękuj- odparła- To drobiazg. Wiesz...ja wprosiłam ci się do mieszkania...
-Sama tego chciałam- przerwałam jej- Poza tym dzisiaj znowu wracam do Violetty.
-Do Violetty, czy może raczej do "szwagra"?- włączyła tryb podejrzliwego cwaniaka.
-Wszystko jedno- zignorowałam to- Muszę się jeszcze spakować i być tam przed kolacją.
-Pomogę ci- przyjaciółka zaoferowała pomoc.
Przyspieszyłyśmy kroku i już po chwili byłyśmy w moim mieszkaniu.
Po południu cała moja sypialnia została zawalona ubraniami. Kiedy wreszcie walizka leżała spokojnie wypchana po brzegi i reszta garderoby znalazła się w szafie, opadłyśmy na łóżko z wycięczenia.
-Czyli mnie zostawiasz?
-W żadnym wypadku- zaprzeczyłam natychmiast- Będziemy się widywać i zostawię ci klucze.
-Nie boisz się, że wysadzę twoje mieszkanie w powietrze?- próbowała żartować, ale z nikłym skutkiem.
-Ani trochę.
-Dziękuję- rzuciła mi się na szyję.
Przytuliłam ją do siebie, mając wrażenie, jakbym znała ją całe życie, a przynajmniej kilka lat.
-Na mnie już czas.
Wstałyśmy z miękkiej pościeli. Bagaż nieoczekiwanie pojawił się obok mnie. Z cieniem o imieniu Ines pokonałam salon. Zatrzymałam się w przedpokoju.
-Pamiętaj- zwrócił się do mnie mój osobisty doradca- Uśmiech. Plecy proste. Biust do przodu, bo nie masz się czego wstydzić.
Zaśmiałyśmy się same do siebie. Wykonałam jej polecenia. Była współlokatorka pożegnała mnie cmoknięciem w policzek.

Pełna obaw stałam przed drzwiami domu Castillo. A jeśli sytuacja znowu się powtórzy? I będę zwalniana i zatrudniania w nieskończoność? Taki zwrot akcji wydawał się nawet trochę śmieszny, ale... Pokonawszy wszystkie wątpliwości zadzwoniłam do drzwi.
Otworzył mi pan domu. Gdy mnie ujrzał, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. W odpowiedzi uniosłam kąciki ust. Patrzyliśmy na siebie jak zahipnotyzowani.
-Mogę wejść?- zapytałam popędzana zimnym wiatrem z zewnątrz.
-Tak, tak- German trochę się speszył.
Odsunął się, a ja weszłam do środka. W salonie siedziała Violetta znudzona ciągłym jazgotem Jade. Olga i Ramallo przygotowywali właśnie stół do kolacji. Panowała ciężka i mało optymistyczna atmosfera.
-Co tutaj robi ta kobieta?!- krzyknęła panna LaFointene wskazując na mnie.
-Panna Angeles wróciła, by zająć się Violettą- chyba chciał jeszcze coś powiedzieć, ale z uwagi na obecność narzeczonej nie zrobił tego.
-Nie, Germanie, nie godzę się- próbowała protestować. Zabrzmiało to zaskakująco mądrze, jak na nią.
-Miałaś mieć wizytę u fryzjera- wtrąciła Viola. Stanęła obok mnie, uśmiechnąwszy się sztucznie do przyszłej macochy.
Oburzona Jade trzasnęła za sobą drzwiami i nagle w domu zrobiło się ciszej i spokojniej. Wtedy z kuchni wyszli Olgita oraz Ramallo. Przywitali mnie, po czym wszyscy zasiedliśmy do stołu i zjedliśmy przepyszną kolację.
Potem szwagier pomógł mi z wnoszeniem bagażu na górę do sypialni. Już wtedy powinnam domyślić się, że może być niezręcznie.
-Tęskniłem za panią- wyznał German.
-A gdzie się podziała pańska narzeczona?- chciałam odbiec od tematu jak najdalej się da.
-Niech pani nie udaje- zatrzymał mnie przed wejściem do pokoju- Nawet pani nie wie, jaka jest dla mnie ważna. Viola panią ubóstwia, wszystko wydaje się z panią lepsze- zbliżył się na niewielką odległości.
-Niech pan przestanie, proszę...
-Dobrej nocy- szepnął.
Nachylił się nade mną. Moje serce przyspieszyło, próbowałam wyrównać oddech. Mężczyzna musnął delikatnie wargami mój policzek. Potem odsunął się i odszedł z uśmiechem. Jeszcze przez chwilę patrzyłam w pustą przestrzeń, którą przed sekunką on zapełniał...

-------------------------------------------
Szóstka: Angeles w studiu i Germangie. :D
Będę wdzięczna za każdy komentarz.
Besos,

Ruda