Rozdział 4

Niestrudzona szłam przed siebie, ciągnąc za sobą niewielką walizkę. Po bezcelowym spacerze przycupnęłam na ławce na skraju parku. Rozmyślałam nad powodem mojego zwolnienia.

Jestem świadoma, że należę do osób otwartych i wygadanych. Taka byłam zawsze. Czasami nawet nauczyciele mówili, że kiedyś moja prawdomówność zapędzi mnie w kozi róg. Teraz żałuję. Dlaczego to on, mój szwagier i zarazem pracodawca, musiał skosztować tego prawdziwego charakteru Angeles? Może dlatego, że okazywał mi sympatię, pozwalał mi być sobą i mimo sprzeczek dał mi odczuć, iż należę do rodziny. Zanim w jego życiu na dobre zagościła panna LaFointene, ojciec Violetty był inny. Sprawiał wrażenie radosnego i co najważniejsze, myślał logicznie. Wszystkim nam tego brakuje, czyż nie? Nigdy nie zrobiłby czegoś tak okropnego swojej córce, jak zabranie jej rzeczy matki. Bo odkąd pojawiłam się w jego domu on… Właśnie! Czyli to ja byłam całym źródłem kłopotów. German chciał zapomnieć o Mari, bo poznał mnie, młodszą siostrę żony. A Jade? Nawet nie miałam prawa ją o nic obwiniać. Ona zwyczajnie skorzystała z okazji na zamążpójście za milionera. Też bym tak zrobiła. Nie ponosiła za nic odpowiedzialności, bo to German, świadomie lub nieświadomie, chciał ją mieć przy sobie. Pragnął zapomnieć o smutnej przeszłości, ale również z nową partnerką nie był szczęśliwy. Ktoś mu to uniemożliwiał.

-Przecież to ja jestem tą osobą!- wykrzyczałam to na głos. Dzięki Bogu nikogo nie było w pobliżu, więc nikt zapewne tego nie usłyszał.  

Zaprzestałam rozmyślaniom. Bez celu rozglądałam się po parku. Niebo dawno zrobiło się szare, a zieleń drzew szumiała złowrogo. Powoli zaczęto zapalać lampy. Wśród ulicznego mroku, zobaczyłam jakąś męską, lecz drobną sylwetkę. Zbliżała się ona niebezpiecznie w moją stronę, sprawiając wrażenie zaślepionej i nieobecnej. Zaczynałam się bać. Swoim zwyczajem pozwoliłam, by zawładnęły mną emocje. Co zrobiłam? Zaczęłam biec w odwrotnym kierunku.

Kółka od mojej walizki uderzały o kolejne krawężniki. Co chwilę odwracałam głowę, aby zobaczyć, czy nieznajomy nadal mnie śledzi. On wciąż tam był.

Znienacka stanął wprost przede mną. Cofnęłam się o kilka kroków, ale pech ciał, abym upadła. Przeraziłam się.

-Nic ci się nie stało?- facet w czerni wyciągnął do mnie ręce.

Miałam złe przeczucia. Mówił mi na „ty” i ofiarował pomoc, mimo że sam mnie nachodził. Nie zastanawiając się zbyt długo, wstałam i zamachnęłam się. Anonim najwidoczniej oberwał w noc, bo usłyszałam gruchnięcie. Potem zabrzmiał plusk wody, która z wdziękiem słonia oblała również mnie.

-Angie!- wrzasnął nieznajomy, będąc już w fontannie.

Skądś znałam ten głos? To Pablito. Przerażona pomogłam przyjacielowi wydostać się z wody.

-Bardzo cię przepraszam, Pablo- czułam jak oblewa mnie rumieniec wstydu- Nic ci nie jest?

-Nic, jest okay- stwierdził, zobaczywszy krew na dłoni.

-Chodź do mnie, to…

-Nie, nie trzeba Angie. Muszę się tylko wysuszyć- powoli mnie mijał.

-Jesteś pewny?- wolałam się upewnić, bo wtedy może zmniejszyłyby się moje wyrzuty sumienia.

-Tak. Do zobaczenia!- zawołał, po czym schował się za rogiem sąsiedniej ulicy.

Westchnęłam i powróciłam do bezużytecznego siedzenia na ławce.Mogłam skierować siebie i swoją walizkę do mieszkania w pobliskiej kamienicy. Ale ja wolałam siedzieć w opustoszałym parku i rozmyślać nad sensem życia. 
Nagle, pośród szumu drzew, dosłyszałam czyjś płacz. Odwróciłam głowę w stronę, z której dochodził ten odgłos. Wytężyłam wzrok i moim oczom ukazała się postać młodej kobiety. Siedziała na ławce alejkę dalej i ocierała łzy ze swych policzków w kolorze alabastru. Podeszłam bliżej, a wtedy zauroczyła mnie rudość jej bujnych loków. Spojrzała na mnie dużymi oczami, czasami niebieskimi, czasami zielonymi, a innym razem szarymi, które zdobiły długie jasnobrązowe rzęsy.

-Cześć- powitałam kobietę.

-Cześć- odpowiedziała dość niskim głosem.

Usiadłam obok niej. W tej chwili uświadomiłam sobie, że zawieranie nowych znajomości nie jest takie łatwe. Rudowłosa drgnęła, gdy wyczuła moją obecność, ale nie zamierzałam się poddawać. Coś mnie w jej osobie zaintrygowało.

-Dlaczego płaczesz?

-A jak myślisz? Idź lepiej, nie będę ci zrzędzić- chciała się mnie pozbyć.

-Nie- odparłam zdecydowanie- Chcę ci pomóc.

-Nikt nie chce, to dlaczego ty masz chcieć? Nawet się nie znamy.

-Więc się poznajmy. Angie- uśmiechnęłam się.

-Ines- szepnęła, uścisnąwszy moją dłoń.

-Co tu robisz?

-Cóż… Park to doskonałe miejsce dla bezdomnych- oświadczyła- I porzuconych.

-Prawda- skinęłam głową.

-Ty też jesteś tutaj, bo nie mas gdzie mieszkać?- wlepiła wzrok w trawę, obok której obie siedziałyśmy.

-Nie- wyznałam szczerze- Ale właśnie straciłam pracę, dzięki której widywałam się z siostrzenicą.

-To idź do domu, już się ściemniło- nakazała.

-Dobrze, jeśli pójdziesz ze mną- powiedziałam to zupełnie bez zastanowienia.

-Nie żartuj- przeniosła wzrok na coś w oddali.

-Mówię poważnie- wstałam i podałam jej rękę, aby zrobiła to samo.

-Jak mam ci dziękować?- chyba była wdzięczna. Jej czerwone usta wygięły się w lekkim uśmiechu.

-Nie dziękuj. Bierz walizkę i idziemy- zarządziłam.

Gdy tylko chwyciłam swój bagaż, skierowałyśmy się w jedną z kamienic. Tam właśnie mieszkałam.

Przekręciłam klucz w drzwiach. Znalazłyśmy się w moim starym, małym mieszkaniu. Było trochę zaniedbane, ponieważ przez długi czas go nie odwiedzałam. Lecz Ines i tak była zadowolona.

-Dziękuję- mówiła natarczywie.

-Gdzie chcesz spać?- zapytałam, bo tego wymagała grzeczność.

-Wszystko jedno. Byle był dach nad głową- stwierdziła moja lokatorka.

-Więc kanapa, dobrze?- na to kobieta kiwnęła głową.

Zaczęłam trzepać i układać poduszki. Ines dołączyła do mnie. I tym jeszcze bardziej mnie sobą zainteresowała. Tanecznym krokiem wytarła kurze z mebli, potem wspólnie umyłyśmy wszystkie zakamarki mieszkania. Takim sposobem nowa koleżanka dotarła do mojej sypialni. Praktycznie natychmiast zauważyła fotografię na komodzie. Przedstawiała ona Marię, Germana oraz dwuletnią Violettę.

-Śliczne zdjęcie- rzuciła i wróciła do sprzątania pomieszczenia.

Gdy skończyłyśmy, zajrzałam do lodówki. Świeciła pustkami.

-Zamówimy pizzę?- zaproponowałam ze wstydem.

-Pewnie- zgodziła się Ines, siadając w wielkim fotelu w salonie.

Dokonałam zamówienia, pizza miała zostać dostarczona w ciągu czterdziestu minut. Miałyśmy więc trochę czasu. Może wykorzystać ją, by się bliżej poznać?

-Ines, zamieszkamy razem, a ja tak naprawdę nic o tobie nie wiem. Jak znalazłaś się w parku?- zajęłam miejsce na kanapie obok koleżanki.

-Cóż… To długa historia, z której morał taki: nie wdawaj się w związki z niewłaściwymi facetami- udzieliła wymijającej odpowiedzi, ale doskonale ją zrozumiałam- A ty?

-Też wszystko przez faceta.

-Jak zawsze- wtrąciła z uśmieszkiem.

-Z pracy zwolnił mnie własny szwagier, wcześniej załatwiając mi powrót do drugiej pracy- dokończyłam.

-Czekaj, bo nie rozumiem- przyznała szczerze.

-Kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, moja starsza siostra, Maria, wyszła za pewnego inżyniera. Urodziła im się córeczka, Viola.

-To ci co byli na zdjęciu?- dopytywała.

-Tak. Wkrótce moja siostra zginęła w katastrofie samolotu i osierociła dziecko. Jej mąż, German, znienawidził naszą rodzinę i zabrał Violettę na drugi koniec świata. Kiedy ta miała szesnaście lat, wrócił do Buenos Aires. Chciałam poznać swoją siostrzenicę, ale wrogość,  jaką  German nas darzył uniemożliwiła mi zrobienie tego w uczciwy sposób. Zatrudniłam się u inżyniera w charakterze guwernantki Violetty i tak przepracowałam tam rok. W między czasie, pracowałam również w Studio 21. Uczyłam i mam nadzieję, że nadal będę uczyć śpiewu. Po roku wszystko się wydało. Mimo to wciąż mogłam mieszkać u Germana. Całkiem niedawno znalazł sobie narzeczoną i wyparł się większości rzeczy, w które wcześniej wierzył. Stawiałam się mu i za to mnie zwolnił- wypłynęło ze mnie.

-Czekaj… Twoją siostrą jest Maria Saramego?

-Była- poprawiłam ją ze smutkiem w głosie.

-Przykro mi. Czyli masz wykształcenie muzyczne?

-Owszem. Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia w Rosario, a potem Akademia Muzyczna w Madrycie.

-Ja jestem właścicielką studia nagraniowego. Umiesz śpiewać?

-Tak sobie, ale ja się do tego nie nadaję, nie- od razu zaprzeczyłam.

-Oj, nie bądź taka. Śpiewaj!- jej entuzjazm mnie zadziwiał.

Przystałam na jej propozycję. Wybrałam jedną z najczęściej słuchanych przeze mnie piosenek. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się w dźwięki wydobywane z mojego gardła.

All at once
I finally took a moment. 
And I'm realizing that. 
You're not coming back. 
And it's finally hit me all at once. 
All at once I've started counting teardrops. 
And at least a million fell. 
My eyes began to swell. 
And all my dreams were shattered all at once.

Wyrzuciłam z siebie smutek i żal, jaki do tej pory chował się w najskrytszych zakamarkach mojej duszy. Kończąc,

delikatnie ściszyłam głos i uchyliłam powieki.

-Wow!- niosły się brawa- Oto nasza Angeles!

-Nie żartuj, dobrze? Śpiewam strasznie.

-Nieprawda! Masz prawdziwy talent i musisz go wykorzystać- doskonale wiedziałam o czym myślała.

-Nie ma mowy- ruszyłam do kuchni.

-Pomyśl, ilu ludzi chciałoby być na twoim miejscu-uparcie  nalegała, co zaczynało mnie denerwować.

-Wątpię, czy by chcieli- stwierdziłam, wyjmując talerze z szafki.

Jak na zawołanie odezwał się dzwonek do drzwi. Szybko je otworzyłam.

-Wyobraź sobie. Piękne stroje, pieniądze, sława- Ines chodziła za mną niczym cień.

-Lubię swoje ubrania- przechwyciłam pizzę od dostawcy- Pieniędzy mi jakoś nie brakuje. Reszty nie trzeba- rzuciłam do chłopaka, a ten chyląc głowę, ulotnił się.- A sława nie jest mi potrzebna.

-Angie, do cholery, twoje życie się nie zatrzymało. Dalej możesz próbować nowych rzeczy.

-Skupmy się na pizzy, dobra? – zmieniłam temat.

Po chwili zajadałam się zamówionym daniem z moją śliczną nową koleżanką. 

___________________________________________

Poszła czwóreczka. 

Jest tu jakiś fan Pangie? XD 

Na pewno poznajecie kim jest nasza Ines. :D

Dużą część tego rozdziału pisałam z moją przyjaciółką Karoliną. Ma również swojego bloga. Łapcie linka: http://angie-ever-forever.blogspot.com/ Mimo że poznałam ją w internecie, jest dla mnie bardzo ważna i wysoko cenię sobie jej pomoc. 

A tutaj macie linka do piosenki, którą śpiewała Angeles w tym rozdziale i również wcześniejszych. https://www.youtube.com/watch?v=t1Y5Ln9PzVw

Pozdrawiam wszystkich!

Ruda