Rozdział 1

Było wietrzne, wiosenne popołudnie. Spacerowałam po alejkach parku miejskiego wypełnionego dziećmi. Czułam się bardzo zmęczona po zajęciach, a przed chwilą stało się coś, czego od dawna oczekiwałam ze smutkiem, ale nie myślałam, że się naprawdę stanie.             

Mianowicie- mój szwagier, German, oświadczył się swojej partnerce Jade, którą domownicy ledwo tolerują. Kobieta uradowana wypiskała „tak” i oto odbędzie się ślub, jak to powiedział pan młody: „Jak najszybciej”. Sytuacja jest bardzo prosta. Po ślubie, Violetta zostanie wysłana do szkoły z internatem, a ja zastąpię Olgitę w kuchni, bo ta zostanie zwolniona za gadulstwo. Ta myśl nie była najgorsza. Przerażało mnie, że German poprzez ślub z tą kobietą zniszczy całe swoje życie. To tylko wymówka, by życ prościej, jako chłopiec, duży chłopiec, na posyłki. Ojciec nastolatki nie radził sobie ani z córką, ani z samym sobą. Zastanawiałam się, jak to możliwe, że inżynier odnoszący sukcesy na skalę światową nie potrafi zrobić porządku ze swoim życiem. Właściwie, po co ja się nad tym zastanawiam? Przecież to nie moja sprawa. Niech robi, co mu się podoba. W każdej chwili mogę zrezygnować i uwolnić się od tego cyrku.

Wstałam z ławki i podążyłam w stronę domu Castillo z ciekawością, co tam zastanę.

Stałam w korytarzu i nie wierzyłam własnym oczom. W salonie piętrzyły się góry pudeł. German i Ramallo, zgodnie z poleceniami pani domu,  przenosili je z miejsca na miejsce, po czym ona zmieniała zdanie i znów sapiąc z wysiłku, mężczyźni powtarzali tę czynność. Nie chciałam więcej na to patrzeć. Skierowałam się do kuchni, gdzie siedziała Olga i Violetta. Obie miały grobowe miny, milczały. Słychać było tylko, jak Viola konsumuje.

-Hej!- powitałam żeńskie grono z wymuszonym entuzjazmem.

Dziewczyny nie odpowiadały. Viola wlepiła wzrok w danie dnia, jakim były wytworne tosty, a Olga z kolei wolała gapić się w ścianę.

-Vilu, jak było na zajęciach z Pablo?- spróbowałam jeszcze raz.

-Dobrze, Angie- odburknęła nastolatka.

-Olgo, opowiadaj, jak minął dzień?- zwróciłam się do gosposi.

-A co panienka taka zadowolona?- rzuciła niechętnie, zdejmując wzrok z jak dotąd pasjonującej ściany. Postanowiłam się odgryźć:

-To ja tu zadaję pytania. Co się dzieje w salonie?

-A co się ma dziać? Wiedźma się wprowadza i teraz wszyscy wokół będziemy za nią biegać- stwierdziła Violka- Boże Drogi, czemu to musi być ona?- zadała pytanie, które każdemu chodziło po głowie.

-Angie, jaką ma pani śliczną sukienkę!- nagle odezwała się Olga. Viola parsknęła śmiechem, a ja, zachowując powagę, patrzyłam pytająco na kobietę.

-Bez zmian tematu- zarządziłam- Czy ja dobrze rozumiem? Jade wprowadza się do nas i o to ten cały cyrk.- powiedziałam usłyszawszy kolejne polecenia nowej lokatorki i jęki jej pomocników.

-Można tak to ująć- stwierdziła gospodyni.

I teraz jestem ciekawa, jak ktoś oceniłby trzy kobiety, siedzące w kuchni ze smutnymi minami, sączące z kubków zimną herbatę. Zapewne uznałby nas za osoby z depresją. Co gorsza, po części miałby rację. Szczególnie Olga wydawała się dzisiaj bez jakiejkolwiek chęci do życia. Mało mówiła, nie ruszała się tak żwawo, jak zazwyczaj. Chyba wszystkie szukałyśmy w myślach najlepszego rozwiązania sytuacji domowej i czegoś, co mogłoby nas rozweselić.

-Olga- zaczęłam natchniona- Opowiadaj, co się działo w ostatnim odcinku twojej telenoweli.

Chętnie przystała na tę propozycję.

-„W domu Paez jest zupełnie inaczej niż w naszym-mówiła, ciągnąc pusty kubek po blacie- Okazało się, że Pilar to córka Juana i jego dawnej miłości, na co żona odpowiedziała mu synem ze szwagrem. Ślub Margarity i Alfredo został przerwany przez zazdrosną Cristinę…”. Dalej nie słuchałam. Nie przepadałam za zawiłymi historiami z telenowel. Przeprosiłam fankę „Zakazanego uczucia” i doszłam do swojego pokoju, śmiejąc się w duszy z małżeństwa ukazanego w serialu Olgi.

Ta cała komedia mnie przerasta. A co robię, kiedy mam wszystkiego dosyć? Uciekam do mojej najwierniejszej przyjaciółki, muzyki. Ona pomagała mi zawsze. Także dzięki niej zapomniałam na chwilę o śmierci Mari. Pewna, że tym razem również mi pomoże, siadłam do fortepianu, kiedy tylko prywatna ekipa od przeprowadzek ulotniła się z salonu. Po chwili zniszczyłam ciszę panującą w domu.

„Pero hay cosas que sí sé – zaczęłam delikatnie naciskać na klawisze.
Ven aquí te mostraré
En tu ojos puedo ver
Lo puedes lograr, prueba imaginar
Podemos pintar colores al alma
Podemos gritar  iee! – uwolniłam z siebie głos.
Podemos volar sin tener alas.
Ser la letra en mi canción
Y tallarme en tu voz.”

Jeszcze przed kolacją poszłam na spacer po parku, aby się przewietrzyć. Kiedy wróciłam, stół był już zastawiony. Umyłam ręce i wszyscy zasiedli do posiłku. Violetta wciąż okazywała ojcu swoje niezadowolenie ze ślubu, więc panowała nieznośna cisza. Jade za to uśmiechała się bezczelnie, niczym zwycięzca. Ona cieszyła się z  popsucia relacji między jej narzeczonym a pasierbicą. Po postawie Olgity mogłam wywnioskować, że zaraz puszczą jej nerwy. Ramallo, jak to on, znosił to całkiem spokojnie, chociaż za dobrze go znałam, aby twierdzić, że pozostawi tą sytuację bez słowa. Zapewne później porozmawia z Germanem i będzie starał się przemówić mu do rozsądku. Jadłam, sprawiając wrażenie spokojnej, lecz  myśli kotłowały się w mojej głowie jak szalone. Wiele razy kusiło mnie, by coś powiedzieć, co pewnie okazałoby się niestosowne. W rezultacie jednak postanowiłam brać przykład ze swojej siostrzenicy, która nie wygłaszała swojego zdania. A może i dobrze, tak przynajmniej oszczędziliśmy sobie kłótni.

Nastała noc. Viola siedziała uparcie przez telewizorem i nie chciała mnie puścić na kanapę. Olga walczyła o pilota, a ja próbowałam uporać się z nastolatką. Uparta i zawzięta dziewczyna nie dała się. W końcu byłyśmy skazane na jakieś nie zbyt ambitne reality show.

-Gdzie tata i Jade?- zapytała nagle Viola.

-Poszli pewnie do siebie- odpowiedziałam krótko.

-To chyba nie powinno nas interesować- dodała gospodyni. Nasza trójka kiwnęła jednocześnie głowami i wróciłyśmy do bezmyślnego wpatrywania się w ekran.

Nagle ktoś zakłócił nam spokój. Rozległo się mocne pukanie do drzwi. Powtórzyło się kilka razy.

-Kogo niesie o tej godzinie?- Olga podeszła do wejścia. Viola i ja podążyłyśmy w jej ślady.

Drzwi zostały otwarte. W progu stał mężczyzna średniego wzrostu ubrany na czarno.

Vilu pisnęła i przykleiła się do mnie. Olga patrzyła na postać z zaciekawieniem.

-Spokojnie moje panie- poznałam głos Matiasa, brata Jade. Może powinnam być spokojniejsza, że znam przybysza, ale jego obecność nigdy mnie nie cieszyła.

-Braciszku- piskliwy głos siostrzyczki niósł się na cały dom.

Kobieta w jedwabnej koszulce nocnej podbiegła do niespodziewanego gościa i go uściskała. Wyraz twarzy Olgi dał nam do zrozumienia, że więcej tego nie zniesie. Pożegnała nas, ziewając. German szczerzył się do obrazka tej bratersko-siostrzanej miłości. Nawet jego córka stwierdziła, iż to nazbyt dziwne i zapewne po myśli ojca, zdecydowała się wreszcie schować u siebie. Mogłam zrobić to samo, ale po co, gdy przeczuwałam, że zaraz aktorzy odegrają ciekawą scenę. Jako widownię potraktowałam kanapę.

-Matias- zaczął German po tym, jak przetarł dłońmi twarz- Co tu robisz?

-Kochanie, mówiłam ci. Oj głuptasku. Mati z nami zamieszka- oznajmiła Jade bez jakiegokolwiek zastanowienia.

-„Super. Drugi LaFointene. Ledwo znoszę jednego”- pomyślałam.

-No tak, przypominam już sobie- tymczasem German się nie stawiał- Olga przygotuje pokój. Olgo!- wydarł się na cały dom i wtedy dostrzegłam podobieństwo między nim a jego narzeczoną.

Z kuchni wyszła gospodyni krokiem pijanego bezdomnego. Kiedy usłyszała polecenie, złapała się za głowę, lecz bez protestów poszła na górę. Matias podążył za nią. Przechodząc obok mnie, rzucił zalotne spojrzenie i zmierzył mnie wzrokiem. Wzruszyłam ramionami. Panna LaFointene i German odwrócili się w stronę schodów.

-Przepraszam, mogę z panem porozmawiać?- zatrzymałam mężczyznę. Jade nalegała, aby poszedł z nią, mimo to German został na dole i obiecał, że zaraz do niej przyjdzie.

-Słucham- usiadł naprzeciwko mnie w fotelu.

-Może nie powinnam się wtrącać- zaczęłam grzecznie- ale uważam, że pan zmienił się odkąd pojawiła się panna Jade. I to na gorsze. Szkodzi to Violi i innym.

-Co chce pani przez to powiedzieć? Że Jade to niewłaściwa kobieta?- on po prostu czytał mi w myślach.

-Tak, to miałam na myśli.

-Racja, nie powinna się pani wtrącać- wstał i zaplótł ręce na klatce piersiowej.

-Dbam o Violę, a Jade na pewno nie jest jej przyjaciółką- wyjaśniłam, chcąc go przekonać do dalszej rozmowy.

-To nie pani sprawa- prawie wykrzyczał te słowa.

- Dobrze. Ujmę to inaczej- postanowiłam znowu zaatakować- To pan zniszczy sobie życie. Straci pan córkę, która ucieknie od domu, bo będzie w nim osoba, która jej nie kocha. A wtedy będzie pan żałował.

-Bzdury. Jade bardzo lubi Violettę- na wszystko znajdywał sobie wyjaśnienie.

-Pewnie- przyznałam z sarkazmem- Już nic więcej nie mam do powiedzenia. Proszę tylko o to, by pan pomyślał nad przyszłością swoją i Violetty. Pana krok w tej sytuacji jest ważniejszy niż się panu wydaje. A teraz życzę dobrej nocy- skończyłam spokojnie mój wywód. German wpatrzył się w podłogę, potulnie chyląc głowę.

-Dobranoc- mruknął prawie niezrozumiale.

Zmieszana swoim zachowaniem, definitywnie zamknęłam usta. Minęłam byłego rozmówcę, a potem zatrzasnęłam drzwi od swojego pokoju.

Zaczął się nowy, ciepły dzień. O godzinie 8.30 byłam w Studio On Beat. Korytarze przemierzali jeszcze pojedynczy uczniowie, ale już z klas słychać było instrumenty, śpiewy i rozmowy. Jak co dzień, dotarłam do pokoju nauczycielskiego, gdzie pracowali Pablo i Antonio, a Beto pełnił rolę kogoś kto rozładowuje napięcie. Ale był w tym nie zastąpiony.

-Gryza?- proponował nauczyciel muzyki, wyciągając kanapkę w stronę przyjaciół.

-Nie- odpowiedzieli prawie chórem, jak często bywało w tej sprawie.

-Mogę przerwać wam tą nadzwyczaj ciekawą dyskusję?- w taki sposób dałam znac o obecności mojej osoby.

-Angie- uśmiechnął się dyrektor Studia i uścisnął mnie na powitanie. Pozostała dwójka przywitała się ze mną i wróciła do swoich obowiązków.

Dowiedziałam się, że sprawy Studia mają się dobrze. Nadrobiłam trochę papierkowej roboty i godzinę później byłam już na zajęciach. Lekcje wyjątkowo szybko zleciały. Podczas drogi do domu znowu zaczęłam myśleć o wczorajszej rozmowie ze szwagrem.

Nie myliłam się. Mogłabym powiedzieć, że mnie i domowników czeka powtórka z rozrywki. Jak Jade to robi? Jak Jade udaje się tak omamić Germana, że facet nawet nie wie co gada? Wpatrzony w nią zgodził się na zrobienie garderoby w pokoju z rzeczami Mari. To już przesada! Po Jade można się czegoś takiego spodziewać, ale po moim szwagrze? Czy on nie ma za grosz rozumu? Czy głupota jest zaraźliwa? Kiedy przyszłam do domu Castillo, German ukrywał prawdę o naszej rodzinie przed Violettą, chował rzeczy zmarłej żony, tęsknił za nią i nie potrafił zapomnieć. I wtedy zjawiła się panna LaFointene i wszystko wywróciła do góry nogami.                               

-Chodź, kochanie. Pomogę ci urządzić ten pokój- oznajmił German dzień później.

-Naprawdę? Jesteś cudowny!- zawołała jego przyszła żona i rzuciła mu się na szyję. Ten z uśmiechem obiął jej plecy. Ich szczęście rozsadzało mnie od środka.

-Chce pani coś powiedzieć?- German zaszczycił mnie swoim pytaniem.

-Nie… A właściwie tak.

-Nie, czy tak? Mów jaśniej, bo nikt cię nie rozumie- Jade musiała dorzucić swoje.

-Tylko ty mnie nie rozumiesz- odgryzłam się nie zwarzywszy na skutki- Czy mogę powiedzieć to, co myślę, czy i to w tym domu jest zabronione?

-Parę dni temu wygłosiła pani swoje racje i jeśli zrobi to po raz kolejny, będzie już za wiele- odparł pan i władca, po czym bezczelnie odwrócił się do mnie tyłem.

-Powiedziałam całą prawdę, ale jeśli pan nie chce słuchać, trudno, przeżyję- stwierdziłam pełna odwagi- Mimo to, nie pozwolę, żeby pan usuwał ze swojego życia Marię.

-Proszę?

-A jak nazwie pan wyrzucenie jej rzeczy z pokoju i spełnienie kolejnej zachcianki narzeczonej? Założę się, że Violetta o tym nie wie.

-Dowie się. W odpowiedniej chwili- ta odpowiedź mnie rozwścieczyła. Dochodziła do mnie powoli, kiedy ja przecząco kręciłam głową z niedowierzania.

-Nie mogę uwierzyć. Pan zupełnie stracił zmysły- odwarknęłam ze łzami w oczach i nie chcąc się dalej kłócić, skierowałam się prosto do swojego pokoju.

Od tamtej pory bałam się każdego spotkania ze szwagrem. Unikałam jego wzroku podczas posiłków, starałam się nie bywać w miejscach, w których on zazwyczaj jest, w jakichkolwiek rozmowach służbowych wyręczałam się Violą. Z jednej strony byłam na niego wściekła, a z drugiej karciłam siebie za zbyt otwarte wypowiedzenie się. Co chwilę uświadamiałam sobie, że nie powinnam się wtrącać, potem znowu coś mi mówiło, że to za bardzo poważne i znaczące dla Violi, aby odpuścić.

-Vilu, twój tata przejrzał moje plany lekcji dla ciebie?- niestety tak musiałam o to pytać.

-Tak i wprowadził kilka poprawek- podsunęła mi kartkę pod nos.

-Sporo to „kilka”- stwierdziłam, patrząc na skreślenia i dopiski- Ale jest okay.

-Angie- upomniała mnie dziewczyna- Co się stało?

-Nic takiego. Po prostu nie zgadzamy się w jednej kwestii- ucięłam temat.

-Nie, to coś więcej. Powiedz- nalegała- Nie zapominaj, że jestem twoją najukochańszą siostrzenicą.

-Jesteś- przyznałam rację, rozbawiona jej słowami- Ale teraz nie mogę ci po…

-Angie…- jęczała.

-Nie mogę, bo teraz pójdziesz do swojego taty i zatwierdzisz jego zmiany w planie.

Popchnęłam dziewczynę w stronę drzwi, wręczyłam papierek do rąk i jeszcze raz powtórzyłam polecenie. Violetta westchnąwszy, zatrzasnęła drzwi za sobą. Odetchnęłam.

Pokój nauczycielski w Studio 21. Wszyscy nauczyciele, czyli ja, Beto, Pablo i Gregorio, siedzieli przy „okrągłym stole”, który w tym przypadku był prostokątny. Z niecierpliwością czekaliśmy na Antonio.

-Wiecie, co jest tak pilnego, że marnujemy mój cenny czas?- odezwał się mój ulubiony nauczyciel ze Studia, Gregorio.

Zanim zdążyłam się wypowiedzieć, usłyszałam dźwięk otwierania i zamykania drzwi. Właściciel szkoły muzycznej wszedł do pokoju z grobową miną. Zaczynałam się bać.

-Kochani- przemówił Antonio- Mam dla was smutną wiadomość. Mianowicie… Studio 21 zostanie zamknięte.

-Jak to?- zapytało całe grono pedagogiczne z niedowierzaniem.

-Mamy bardzo poważne problemy finansowe- wyjaśnił- Nie możemy dłużej tego ciągnąc.

-To na pewno wina Pablo- wrzasnął nauczyciel tańca- On jest złym dyrektorem. Od razu mówiłem, że ja byłbym…

-Mógłbyś sobie oszczędzić- warknęłam w jego stronę, a kiedy on uciszył się, powiedziałam do Antonia- Nie możemy też tak łatwo się poddać. Trzeba coś zrobić.

-Angie…- Pablo próbował mi przerwać.

-Studio to nasz drugi dom. Nie możemy tak po prostu go opuścić. Tak chłopaki?

Mimo prób zagrzania moich współpracowników do walki, nie udało mi się ani trochę na nich wpłynąć. Antonio stał tak, jak stał. Pablo i Beto siedzieli w milczeniu, a Gregorio miał złowieszczy uśmieszek na twarzy.

-Angie, nie widzisz? To sytuacja beznadziejna. Przeglądałem papiery po sto razy i nic się nie da zrobić. W ciągu kilku dni Studio pogrąży się w długach- rzekł dyrektor.

-Proponuję już pakować swoje rzeczy. Przykro mi.

Antonio z Pablo wyszli, a ja wyczekująco spojrzałam na swoich kolegów. Żaden z nich się nie ruszył. Odpuściłam i pełna gniewu zatrzasnęłam za sobą drzwi sali.

Jak się później okazało, swoją walecznością nie przysporzyłam sobie względów nikogo ze Studia.

Od opisanych problemów uciekłam w lekturę. Świat powieści Jane Austin wciągnął mnie całkowicie. W ciągu dwóch samotnych wieczorów przeczytałam „Emmę” oraz „Mandsfield Park”. Następnie chwyciłam za „Dumę i uprzedzenie”. W zastraszającym tempie mijałam kolejne wyrazy, linijki, strony, rozdziały.

Przechodziłam przez salon z książką w ręku, czytając scenę, jak Elizabeth odrzuca oświadczyny pana Darcy. Tekst był bardzo interesujący i nie zauważyłam pewnej przeszkody na swojej drodze. Potknęłam się.

Po chwili zorientowałam się, że nie leżę na podłodze. Byłam podtrzymywana przez Germana. Jego wzrok zbiegł się z moim. Przez moment próbowałam poznać uczucia mężczyzny, patrząc mu w czekoladowe oczy.

-Skąd pan się tu wziął?- wyszeptałam zahipnotyzowana jego spojrzeniem.

-Przechodziłem- odparł krótko. No tak… głupie pytanie.

Chwycił moją dłoń i podniósł mnie gwałtownie. Kiedy byłam już w pozycji poziomej, znów przechyliłam się. Tym razem prosto na mojego szwagra. Kolejny raz nasze twarze były blisko siebie. Oparłam ręce na torsie mężczyzny, a on obiął moje plecy. A wszystko niby po to, by nie upaść. Po dłuższej chwili wpatrywanie się w drugą osobę, odskoczyliśmy od siebie. Czułam oblewający mnie rumieniec.

-Yyy…- nie mogłam wypowiedzieć konkretnego słowa- Jak dzień mija?

Palnęłam wreszcie coś, żeby nie wyjść na idiotkę. Chociaż było już za późno… Oby to pytanie nie zostało źle odebrane przez mojego pracodawcę i znowu nie było niezręcznej sytuacji.

-Dobrze- wydusił z siebie, podzielając zapewne moje zakłopotanie.

-To dobrze- nie za bardzo zastanawiałam się nad sensem tego zdania.

-Ja… muszę…

-Pewnie… Do widzenia.

-Do zobaczenia.

To wydarzenie pokazało mi, że nie byłam stała w uczuciach. W jednej chwili wściekłość zamieniła się w zauroczenie i radość.

Następnego dnia nie potrafiłam oderwać myśli od poprzedniego wieczoru. Byłam nieobecna.  A co jeśli jego narzeczona nas zobaczyła? Na pewno nie wyglądało to niewinnie. Muszę przygotować się na burzliwą awanturę w domu, bo kiedy Jade ma Germana, musi mieć go tylko dla siebie.

Ach, ten zmysł intuicji.

-Nie wpadłaś może na to, żeby zając się Violettą i przestać mizdrzyć do mojego chłopaka?- zaatakowała mnie panna LaFointene tuż przy drzwiach.

-Co znowu powstało w tej pustej główce?- odparłam atak z nieocenioną odwagą. Chociaż nie przejmowałam się za bardzo, bo prawdopodobieństwo, że Jade to zrozumiała było naprawdę niewielkie.

-Złociutka- postanowiła dalej działać mi na nerwy- Masz się trzymać z daleka od Germana.

-Doskonale wiesz, że mówisz mi to niepotrzebnie, że ja i tak nigdy nie będę z nim, on nigdy mnie nie zechce. Nasz związek jest nierealny z każdego punktu widzenia. Gratuluję zaręczyn i bądźcie szczęśliwi.

Wyrzuciłam z siebie te słowa niczym pocisk z armaty. Były one zupełnie nieprzemyślane. Po tym nie chciałam nikogo widzieć. Kto by pomyślał, że dwie minuty rozmowy z tą kobietą mogą zepsuć nastrój, który miałam przez cały dzień.

Opadłam na łóżko w swojej sypialni i wgapiłam się w sufit. Dlaczego kiedy jedna rzecz się wyjaśnia, musi pojawić się następna jeszcze bardziej zawiła? To jest zrządzenie losu! Po prostu zrządzenie losu.